Ζω ένα παραμύθι δίχως φράκτες!!

Βαρέθηκα πια! Βαρέθηκα τα πρέπει, βαρέθηκα τους κανόνες.

Ζούμε σε μια κοινωνία μασκαράδων, κανένας δεν είναι ο εαυτός του κανένας.... Όλοι κρύβονται πίσω από προσωπεία, φορούν μάσκες ψεύτικων συναισθημάτων και μιλούν με λόγια άλλων.

Δεν νιώθουμε πια, κι αν το κάνουμε το κρύβουμε, φοβόμαστε μήπως μας καταλάβουν μήπως καταλάβουν τι πραγματικά νιώθουμε και μας κοροϊδέψουν αλλά το μόνο που κάνουμε τελικά είναι να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι άνθρωποι κοροϊδεύουν το οτιδήποτε αληθινό το οτιδήποτε εκπέμπει συναισθήματα. 

Η ζωή απαιτεί αυστηρότητα, απαιτεί πρόσωπα ανέκφραστα, ψυχές κλειδωμένες, καρδιές άκαμπτες.

Γιατί αν δεν είσαι έτσι πάει! Χάνεσαι, σε εκμεταλλεύονται, αδιαφορούν για την ύπαρξη σου....είσαι ένας εξωγήινος σ' έναν κόσμο που το να δείχνεις τα πραγματικά σου συναισθήματα φαντάζει εξωπραγματικό.

Μεγαλώσαμε με τα πρέπει αλλονών και αυτά πληρώνουμε γιατί αντί να τα απωθήσουμε τα ενστερνιστήκαμε και τα κάναμε κομμάτι του είναι μας, κομμάτι της ζωής μας.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω αυτό που νιώθω, να εκφράσω τα συναισθήματά μου όπως αυτά είναι στην καρδιά και το μυαλό μου αλλά το μόνο που έλαβα ήταν... τίποτα!

Ήταν μια αδιαφορία μια απομάκρυνση...

Η αλήθεια πονάει... 

Η αλήθεια έχει τεράστια δύναμη και κάνει τους ανθρώπους να δειλιάζουν μπροστά της..και έτσι δεν την θέλουν..δεν την γουστάρουν! προτιμούν να ζουν στο παραμύθι που έχουν πλάσει και το οποίο είναι καλά περιορισμένο μέσα στους φράχτες των <<πρέπει>>...

Σχέσεις ανθρώπινες, σχέσεις χτισμένες σε ψέματα...

Λέω την αλήθεια, λέω ό,τι νιώθω κι ό,τι σκέφτομαι και το πληρώνω καθημερινά.... 

Ζω ένα παραμύθι δίχως φράκτες....

Ως πότε όμως; Ως πότε θα αντέχω αφού κανένας δεν το εκτιμά; 

Δεν ξέρω... Πάντως αρνούμαι να κλείσω τους διακόπτες και να λειτουργώ βάσει κανόνων γιατί όσες φορές το έκανα ένιωθα μόνο κενό μέσα μου.... Ίσως βέβαια αυτό να είναι το ζητούμενο, η άμυνα από την πραγματικότητα, η άμυνα από την αλήθεια...

Λέω <<Θα κάνω αυτό που νιώθω κι ας είναι και λάθος... τουλάχιστον θα είναι δικό μου λάθος και όχι απόρροια κάποιου ''πρέπει''>> 

Και μια φωνή μέσα μου απαντά << Ίσως δεν αξίζει>>

Αμφιταλαντεύομαι.... δεν ξέρω τι να ακολουθήσω...