Και το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε!

Όλο τα ίδια και τα ίδια ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ και το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνεται συνεχώς κάτι σαν σβούρα που στροβιλίζει στο κεφάλι σου... 
Ως πότε; Μα πραγματικά δεν γίνεται να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα.
Δηλαδή όλοι κόπιες; Κλώνοι των χειρότερων προτύπων;
Λες κάποια στιγμή δεν μπορεί θα φτάσει σε ένα τέλος, αλλά όχι σιγά μην φτάσει ποτέ.
Και γιατί να φτάσει άλλωστε; 


Οι νόμοι της ζούγκλας πρωταγωνιστές στο <<παιχνίδι>> της επιβίωσης.
Ο πιο δυνατός, ο πιο δολοπλόκος, ο πιο πονηρός, ο πιο ύπουλος, ο πιο ανήθικος κερδίζει! 
Είναι σαν τα παράσιτα που σιγά σιγά τρώνε τον ξενιστή τους...
Let's put an end, ένα τέλος σε όλα αυτά. Μπορούμε;
Μάλλον όχι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε...
What the hell?!? και όταν τα ανοίξουμε να δούμε απλά μια νέα πραγματικότητα...
Μια πραγματικότητα που όλα όσα μας ενοχλούσαν είναι απλά πιόνια του δικού μας παιχνιδιού, μαριονέτες της δικής μας παράστασης όπου τους κανόνες τους ορίζουμε εμείς, όπου εμείς κινούμε τα νήματα και απλά αυτή η μάζα δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από άλλο ένα κουτί στο ράφι των παιχνιδιών έτοιμο να ικανοποιήσει το σκοπό της ύπαρξής του.