Πίστεψε στη μαγεία!!!!

Ένας χορός, ένας ατελείωτος χορός, σε μια μουσική μελωδική.....
Εσύ, εγώ μαζί χέρι-χέρι να κινούμαστε στους ήχους, να ακολουθούμε το ρυθμό...
Όπως οι πεταλούδες παρασυρμένες από τον άνεμο, αφημένες στη βούλησή του έτσι κι εμείς ανάλαφροι κινούμαστε...μαζί.
Βήματα...σταθερά, ανάλαφρα...όπως η ζωή. 
Ρυθμικά. Άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά, όπως οι στιγμές που ζούμε που άλλοτε φαντάζουν αιώνες και άλλοτε μια στιγμή.
Με κοιτάς, χαμογελάς, ξέρεις το ρυθμό...ξέρω το ρυθμό... εναρμονισμένοι σαν καλοκουρδισμένο ρολόι μαζί χορεύουμε το τραγούδι, που ηχεί στα αυτιά μας τόσο γνώριμο και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό.
Σε κοιτώ, στιγμές μοναδικές, στιγμές δικές μας όπου τα λόγια είναι περιττά στιγμές που τα μάτια τα λένε όλα και ας μην έχουν φωνή...στιγμές που η ψυχή αντικατοπτρίζεται στα βλέμματα.
Εγώ και εσύ... τα βήματά μας, ο ρυθμός μας...
Μόνοι....αφημένοι σε αυτή τη μαγεία ζούμε ένα παραμύθι...
Δεν θα τελειώσει ποτέ...δεν θέλω να τελειώσει.
Παρασυρμένοι σαν σε στρόβιλο, παρασυρμένοι από το ρυθμό των συναισθημάτων...κινούμαστε με σιγουριά.... "θα σε κρατώ".... "θα είμαι κοντά σου"... είναι ο ρυθμός μας, κανένας δεν μπορεί να μπει ανάμεσά μας, κανένας δεν μπορεί να χαλάσει αυτή την αρμονία...είναι κάτι ξεχωριστό....
Πίστεψέ το. Πίστεψε σε αυτή τη μαγεία που σε περιτριγυρίζει και δεν θα χάσεις...
Αφέσου...Δώσου ολοκληρωτικά. Για μια φορά μην σκέφτεσαι τίποτα ξέχνα τα πάντα και ζήσε αυτή την ένωση...
Χαμογέλα. 
Δεν είναι όνειρο....μα ακόμη κι αν είναι δεν πειράζει, είναι τόσο μοναδικό που αξίζει να το νιώσεις, αξίζει και ας ξυπνήσεις μετά.
Όλα άλλωστε είναι ένα παραμύθι που κάποτε τελειώνει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Στροβιλίσου λοιπόν, άσε τη ψυχή σου να απελευθερωθεί, άσε την καρδιά σου να χτυπά στον ρυθμό, άσε το σώμα σου να κινηθεί στη μελωδία.
Αφέσου...
Ζήσε το με όλες τις αισθήσεις και πίστεψέ με δεν θα το μετανιώσεις....
Ζήσε το παραμύθι...
Ζήσε το όνειρο...
Ζήσε τη μαγεία.... 
ΖΗΣΕ!

Αυτή τη νύχτα.....

Υπάρχουν πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου..μέρη που έχω επισκεφτεί και..παντού τα ίδια, τα τοπία αλλάζουν,οι άνθρωποι όμως; 
Υπήρχε ένα θηρίο μέσα μου...το έδιωξα...τώρα είμαι ελεύθερος...ή έτσι πίστευα... γιατί τώρα στράφηκε εναντίον μου και με καταδιώκει...και δεν ξέρω τι να κάνω.

Έκανα πράγματα για τα οποία μετανιώνω, πράγματα που δεν μπορούν να συχωρεθούν, ούτε και να ξεχαστούν.
Όσος χρόνος κι αν περάσει αυτά εκεί αναλλοίωτα να μου θυμίζουν...πράξεις...καταστάσεις.
Εσύ είσαι κοντά μου...πάντα ήσουν...μου έστειλε βοήθεια...με βοήθησες όμως;
Βγάλε με από αυτό το αδιέξοδο...

Πάρε αυτή τη νύχτα, τύλιξε την γύρω μου σαν σεντόνι, προστάτεψε με, ξέρω πως δεν θα με συγχωρέσεις αλλά...
χρειάζομαι ένα μέρος να κοιμηθώ..είμαι απροστάτευτος στον κόσμο, κόκκος άμμου στο σύμπαν, αβοήθητος, μόνος, απελπισμένος.
Αυτή τη νύχτα άσε με έστω να ξαπλώσω στο δρόμο...Το ξέρω είμαι ασυγχώρητος...αλλά ελπίζω, ελπίζω ότι θα μου δοθεί έστω λίγη γαλήνη, λίγη ηρεμία....το χρειάζομαι. 


Υπάρχει ένα παιχνίδι που έπαιξα και κανόνες που αθέτησα για να μπορέσω να επιβιώσω, γιατί έτσι κανείς τα καταφέρνει...παιχνίδι της ζωής ή παιχνίδι η ζωή;
Έκανα πολλά πολλά λάθη, αλλά τουλάχιστον ήταν δικά μου.
Αυτή τη νύχτα θέλω να νιώσω καλά, προστάτευσε με, μην με συχωρέσεις απλά δέξου με, δώσε μου τη γαλήνη που η ψυχή μου αναζητά έστω μόνο γι αυτή τη νύχτα.


Λίγη γαλήνη... σε παρακαλώ...


Λίγη γαλήνη......

Kενό....

Κενός... κενός δίχως ψυχή, δίχως μυαλό.... ένα σώμα παρασυρμένο από τα πάθη, παρασυρμένο από τις απολαύσεις της ζωής.
Καιρό τώρα δεν ζει απλά υπάρχει...
Δεν σκέφτεται, απλά ενεργεί.
Στοχεύει...πουθενά και παντού.
Σκοπός...ένας, απλός και ρηχός. Η ικανοποίηση του εγώ, της αυταρέσκειας.
Συναισθήματα ψεύτικα, λόγια που απλά λέγονται για να υποθούν.
Απέχθεια για τους γύρο, αδιαφορία, υποβάθμιση των πάντων. 
"Εγώ, κανένας άλλος".. Πιστεύει αλλά τελικά; Κάνει λάθος; Ναι. Η λύση βρίσκεται αλλού,μακριά από εκεί που στοχεύει, η πορεία που χαράσει παρεκλύει από την αρχική.
Υπάρχει. Τίποτα περισσότερο
Ζει; Ζούσε! 
Τώρα βιώνει μια αυταπάτη, μια ουτοπία που αργά η γρήγορα θα τελειώσει και αν δεν δράσει γρήγορα θα χαθεί σε μια άβυσσο όπου πια τίποτα δεν θα έχει νόημα. 


Είναι σαν μια φυσαλίδα που σιγά-σιγά αναβαίνει και πλησιάζει στην επιφάνεια όπου τελικά θα διαλυθεί τόσο απλά, τόσο γρήγορα.


Ποτέ σου δεν κατάλαβες, δεν κατάλαβες τους ανθρώπους, δεν κατάλαβες τη ζωή.... Βέβαια δεν είναι αργά, ακόμη προλαβαίνεις...