Always look on the bride side of life

Φτάνεις σ'ένα σημείο που λες "Δεν μπορεί κάποιος μου κάνει πλάκα!".

Πέφτεις από τα σύννεφα και προσγειώνεσαι στη πραγματικότητα και τώρα τι; 

Τίποτα καλέ! Have fun! 

Τι είναι έτσι κι αλλιώς η ζωή; Μια φάρσα, ένα αστείο λίγος χρόνος που σου δόθηκε για να ζήσεις και όχι να κλαις τη μύρα σου και να καταριέσαι τη τύχη και το πεπρωμένο σου.

Βγες, διασκέδασε, κουβέντιασε, ταξίδεψε, ερωτεύσου, πόνεσε, χόρεψε κάνε τρέλες, πες αυτά που σκεύτεσαι και πραγματοποίησε τις επιθυμίες και τα όνειρά σου! 

Κάνε ότι σε ευχαριστεί πιο πολύ και δώσε το 100% του εαυτού σου σε αυτό, καθώς μόνο με αυτό το τρόπο θα ανταμειφτείς στο έπακρο. 

Ενώ κάποιοι λένε "χρήματα υπάρχουν" εγώ λέω χρόνος υπάρχει, χρόνος για να κάνεις ότι επιθυμείς και πίστεψέ με αυτός είναι ο πιο σημαντικός, ο πιο αληθινός αυτός που στο τέλος επικρατεί. 

Γιατί μόνο ο χρόνος που χρησιμοποιήθηκε για να είσαι εσύ ευτυχισμένος είναι αυτός που σε γεμίζει με όμορφα συναισθήματα και με αξιομνημόνευτες εμπειρίες και αναμνήσεις.

Και μην ξεχνάς πως στη ζωή τα μικρά πράγματα είναι πιο σημαντικά.

Αυτό που αγγίζει τη ψυχή σου έχει τη μεγαλύτερη αξία....αυτό που ακουμπάει τις ευαίσθητες χορδές σου και σε γεμίζει με μελωδίες που ζωγραφίζουν ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό σου.....

Μια στιγμή είναι τόσο σημαντική που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.

Μην φοβάσαι να τη ζήσεις γιατί η ζωή μπορεί να αλλάζει κάποιες φορές προς στο χειρότερο αλλά όχι για πολύ γιατί η ψυχή σου δεν θα το αφήσει αυτό να συμβεί...γιατί η ψυχή σου θα αναζητά αυτό το κάτι που θα της δώσει πνοή που θα την συναρπάσει και δεν θα σταματήσει μέχρι να το βρει....

Και όταν το βρει μην ανησυχείς, θα το έχει κοντά της για πολύ καιρό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

Το μόνο που έχεις να κάνεις εσύ είναι να σκεύτεσαι τι θετική πλευρά τη ζωής...

Σκεφτόμαστε θετικά..Ζούμε θετικά!

Απλά χαμογέλα!!!

Μια νέα πραγματικότητα....

Ζούμε σ' έναν κόσμο όπου ο καθ' ένας κοιτάει τον εαυτό του, την πάρτη του, και γιατί άλλωστε να μην το κάνει; Όταν νοιάζεσαι για τους άλλους και δίνεις και δίνεις κάποια στιγμή αδειάζεις δεν έχεις κάτι παραπάνω να δόσεις.... 
Η ψυχή σου έχει στεγνώσει και η απογοήτευση σε κυριεύει..και έπειτα κενό... 
Το απόλυτο κενό, δεν ξέρεις που βαδίζεις, δεν έχεις στόχους, δεν έχεις θέλω...
Aκροβατείς στο κενό με γνώμονα σου μια πληγωμένη καρδιά και οδηγό σου ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ;
Δεν καταλαβαίνεις, ποτέ δεν θα καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από τις διάσπαρτες κουβέντες, πίσω από τα έντονα βλέμματα...πίσω από αυτά τα μάτια που ξέρουν τόσα πολλά και κρύβουν άλλα τόσα....
Ζεις μια πραγματικότητα που ποτέ σου δεν πίστευες πως υπάρχει... συνειδητοποιείς πράγματα που ούτε στα πια τρελά σου όνειρα δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν. 
Αναρωτιέσαι μα πόσο πια; Μέχρι που μπορεί να φτάσει; 


Και μετά...Μίσος...Αυτό νιώθεις...μίσος γιατί πίστεψες, μίσος γιατί ένιωσες, μίσος γιατί...γιατί απλά νόμισες πως πια ίσως κάτι θα άλλαζε.


Και μετά; Αδιαφορία για όλα, μια απαξίωση των πάντων, ένας εκμηδενισμός των αξιών, ένας χλευασμός για όσα αντικρίζεις και ακούς.


Το σκηνικό του ονειρικού παραμυθιού σου έχει καταρρεύσει.. όλα είναι μπροστά σου γυμνά από καλλωπιστικά στοιχεία και δεν ξέρεις τι να κάνεις...το όνειρο έσβησε..η φλόγα μέσα σου τρεμοσβήνει έτοιμη κι αυτή να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια και να παραδοθεί στην αθλιότητα του τοπίου.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...
Η εποχή της αθωότητας έχει πια τελειώσει δίνοντας τη σκυτάλη σε μια εποχή όπου βασιλεύει ο ατομικισμός και έρμαιά του όλοι λειτουργούν σαν ζώα και έτσι αντί να προχωράμε μπροστά πάμε πίσω, η φύση μας ξυπνά και συνειδητοποιούμε πως ένας θα αντέξει στο τέλος... 
Είναι λοιπόν όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων μια διαρκή μάχη επικράτησης όπου ο νικητής κερδίζει μια θέση στο βάθρο της μοναξιάς και ο ηττημένος καταντά έρμαιο που άγεται και φέρεται.


Σε τέτοιο κόσμο ζούμε...και είναι τρομακτικό... Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική μα αν κοιτάξεις γύρο σου θα το δεις! Είναι παντού σε κάθε τομέα της ζωής σου σε κάθε σου βήμα...Δεν μπορείς να το αποφύγεις πρέπει να ζήσεις με αυτό και να το πολεμήσεις...δεν πρέπει να αφεθείς τόσο εύκολα.. 


Δεν θα είσαι υποχείριο κανενός αλλά κύριος του εαυτού σου.... Αν τελικά στο τέλος θα καταφέρεις κάτι αυτό δεν μπορώ να το ξέρω...Ίσως μείνεις μόνος σου σαν λύκος μέσα σε κοπάδι προβάτων ίσως πάλι και όχι...ίσως ηγηθείς μιας νέας εποχής όπου η αξιοπρέπεια θα υφίσταται πάλι και η καθημερινότητα δεν θα είναι τόσο άψυχη τόσο απρόσωπη και ταυτόχρονα τόσο μοναχική, άχρωμη και άδεια.


Ας ξεφύγουμε επιτέλους από αυτή την εποχή και ας κινηθούμε σε άλλους ορίζοντες σ' ένα κόσμο όπου ο καθένας μας θα νιώθει ευτυχισμένος και γεμάτος, γεμάτος στη ψυχή του γεμάτος στην καρδία του...

Ζω ένα παραμύθι δίχως φράκτες!!

Βαρέθηκα πια! Βαρέθηκα τα πρέπει, βαρέθηκα τους κανόνες.

Ζούμε σε μια κοινωνία μασκαράδων, κανένας δεν είναι ο εαυτός του κανένας.... Όλοι κρύβονται πίσω από προσωπεία, φορούν μάσκες ψεύτικων συναισθημάτων και μιλούν με λόγια άλλων.

Δεν νιώθουμε πια, κι αν το κάνουμε το κρύβουμε, φοβόμαστε μήπως μας καταλάβουν μήπως καταλάβουν τι πραγματικά νιώθουμε και μας κοροϊδέψουν αλλά το μόνο που κάνουμε τελικά είναι να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι άνθρωποι κοροϊδεύουν το οτιδήποτε αληθινό το οτιδήποτε εκπέμπει συναισθήματα. 

Η ζωή απαιτεί αυστηρότητα, απαιτεί πρόσωπα ανέκφραστα, ψυχές κλειδωμένες, καρδιές άκαμπτες.

Γιατί αν δεν είσαι έτσι πάει! Χάνεσαι, σε εκμεταλλεύονται, αδιαφορούν για την ύπαρξη σου....είσαι ένας εξωγήινος σ' έναν κόσμο που το να δείχνεις τα πραγματικά σου συναισθήματα φαντάζει εξωπραγματικό.

Μεγαλώσαμε με τα πρέπει αλλονών και αυτά πληρώνουμε γιατί αντί να τα απωθήσουμε τα ενστερνιστήκαμε και τα κάναμε κομμάτι του είναι μας, κομμάτι της ζωής μας.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω αυτό που νιώθω, να εκφράσω τα συναισθήματά μου όπως αυτά είναι στην καρδιά και το μυαλό μου αλλά το μόνο που έλαβα ήταν... τίποτα!

Ήταν μια αδιαφορία μια απομάκρυνση...

Η αλήθεια πονάει... 

Η αλήθεια έχει τεράστια δύναμη και κάνει τους ανθρώπους να δειλιάζουν μπροστά της..και έτσι δεν την θέλουν..δεν την γουστάρουν! προτιμούν να ζουν στο παραμύθι που έχουν πλάσει και το οποίο είναι καλά περιορισμένο μέσα στους φράχτες των <<πρέπει>>...

Σχέσεις ανθρώπινες, σχέσεις χτισμένες σε ψέματα...

Λέω την αλήθεια, λέω ό,τι νιώθω κι ό,τι σκέφτομαι και το πληρώνω καθημερινά.... 

Ζω ένα παραμύθι δίχως φράκτες....

Ως πότε όμως; Ως πότε θα αντέχω αφού κανένας δεν το εκτιμά; 

Δεν ξέρω... Πάντως αρνούμαι να κλείσω τους διακόπτες και να λειτουργώ βάσει κανόνων γιατί όσες φορές το έκανα ένιωθα μόνο κενό μέσα μου.... Ίσως βέβαια αυτό να είναι το ζητούμενο, η άμυνα από την πραγματικότητα, η άμυνα από την αλήθεια...

Λέω <<Θα κάνω αυτό που νιώθω κι ας είναι και λάθος... τουλάχιστον θα είναι δικό μου λάθος και όχι απόρροια κάποιου ''πρέπει''>> 

Και μια φωνή μέσα μου απαντά << Ίσως δεν αξίζει>>

Αμφιταλαντεύομαι.... δεν ξέρω τι να ακολουθήσω...