Και το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε!

Όλο τα ίδια και τα ίδια ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ και το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνεται συνεχώς κάτι σαν σβούρα που στροβιλίζει στο κεφάλι σου... 
Ως πότε; Μα πραγματικά δεν γίνεται να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα.
Δηλαδή όλοι κόπιες; Κλώνοι των χειρότερων προτύπων;
Λες κάποια στιγμή δεν μπορεί θα φτάσει σε ένα τέλος, αλλά όχι σιγά μην φτάσει ποτέ.
Και γιατί να φτάσει άλλωστε; 


Οι νόμοι της ζούγκλας πρωταγωνιστές στο <<παιχνίδι>> της επιβίωσης.
Ο πιο δυνατός, ο πιο δολοπλόκος, ο πιο πονηρός, ο πιο ύπουλος, ο πιο ανήθικος κερδίζει! 
Είναι σαν τα παράσιτα που σιγά σιγά τρώνε τον ξενιστή τους...
Let's put an end, ένα τέλος σε όλα αυτά. Μπορούμε;
Μάλλον όχι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε...
What the hell?!? και όταν τα ανοίξουμε να δούμε απλά μια νέα πραγματικότητα...
Μια πραγματικότητα που όλα όσα μας ενοχλούσαν είναι απλά πιόνια του δικού μας παιχνιδιού, μαριονέτες της δικής μας παράστασης όπου τους κανόνες τους ορίζουμε εμείς, όπου εμείς κινούμε τα νήματα και απλά αυτή η μάζα δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από άλλο ένα κουτί στο ράφι των παιχνιδιών έτοιμο να ικανοποιήσει το σκοπό της ύπαρξής του. 

Ταξιδιώτης στον ουρανό**

Όταν το μόνο πράγμα που θέλεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια σου και να αφεθείς....
να βρεθείς στον ουρανό...
να πετάς ανάμεσα στα σύννεφα...
τότε θα είσαι ελεύθερος και όλα τα προβλήματά σου θα εξαφανιστούν....


Μόνος...
Ελεύθερος...


Τότε το μόνο που ακούς είναι η καρδία σου......
Το μόνο που σε συντροφεύει είναι η σκέψη σου...
Το μόνο που σε συμβουλεύει είναι η καρδιά σου....
Εκεί δεν έχεις τίποτα και την ίδια στιγμή έχεις τα πάντα....Είσαι πλήρης...Ευτυχισμένος...
Είναι ωραίο κάποιες φορές να βρίσκεσαι σ΄ ένα συννεφάκι και απλά να καθοδηγείσαι από τον άνεμο...Αυτός ξέρει καλύτερα άλλοτε πιο γρήγορα.. άλλοτε πιο αργά σε καθοδηγεί....
Όσo μακριά κι αν σε πάει η ευτυχία δεν θα εξαφανιστεί γιατί απλά δεν υπάρχει ευτυχία γύρω σου δεν υπάρχει ευτυχία στα μέρη που περνάς αλλά μέσα σου.. εκεί κατοικεί...
Παρόλα αυτά εσύ είσαι ευτυχισμένος όπου κι αν βρεθείς γιατί απλά πάντα μέσα σου έχεις αυτό το υπέροχο συναίσθημα που σε μαγεύει και σε κάνει να εκτιμάς τα πάντα γύρο σου....
Μην φοβάσαι λοιπόν να φύγεις μακριά...γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αποφύγεις να δεις και να αγαπήσεις νέα πράγματα και να ζήσεις εμπειρίες που θα συμπληρώσουν το παζλ της ζωής σου.


Να πετάς στα σύννεφα...να ενώσεις το παζλ της ζωής σου με στιγμές όμορφες, γλυκές..γεμάτες χρώματα, μελωδίες.....


Και η καρδιά σου απλά θα χτυπά...και εσύ θα ταξιδεύεις..ένας συλλέκτης αναμνήσεων στον ουρανό που λέγεται ζωή..στα σύννεφα, τις ευκαιρίες που σου δίνονται...
Και από σύννεφο σε σύννεφο ανάμεσα στα αστέρια στο και χάος του μπλε ουρανού στο χάος του κόσμου θα ζεις ελεύθερος...
Και κάποια μέρα θα καταλάβεις πως η ζωή σου, σου ανήκει...

Ίσως κάποια μέρα μάθει...........

Ήταν πολύ μικρή για να γνωρίζει τι ζωή...και παρόλα αυτά δεν φοβόταν να την ζήσει... 

πληγωνόταν και δεν την ένοιαζε αυτή απλά έδινε αγάπη...συγχωρούσε και κοιτούσε με αισιοδοξία το μέλλον... 

όλα θα ήταν τέλεια..

οι δυσκολίες θα περνούσαν...

τα όνειρα θα γινόντουσαν μια μέρα πραγματικότητα...

αυτό όμως δεν συνέβαινε... 

Οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις εμφανιζόταν συνέχεια μπροστά της και εκείνη λες και είχε ξεχάσει το παρελθόν δεν αντιδρούσε απλά ανεχόταν τα πάντα και έλεγε " δεν πειράζει έτσι είναι η ζωή κάτι εγώ θα κάνω λάθος... ίσως δεν προσπαθώ αρκετά!" και συνέχιζε να ζει μια ζωή άγνωστη γι αυτή.... μια ζωή που δεν ήταν πάντα καλή μαζί της παρόλο που εκείνη προσπαθούσε να δίνει τον καλύτερό της εαυτό...

Ώσπου πέρασαν τα χρόνια και το κοριτσάκι πια μεγάλωσε.... μια μέρα εκεί που καθόταν άρχισε να αναρωτιέται για το παρελθόν της και έψαχνε σημειώσεις, τετραδιάκια....

μετά από μερικές ώρες γνώριζε... 

Γνώριζε πως η ζωή είναι κάτι περίεργο, ένα μυστήριο αλλά και μια δίνη που αν δεν φερθείς έξυπνα σε παρασέρνει...

Και αυτή βρισκόταν μέσα σε αυτή τη δίνη αν και δεν το ήξερε μέχρι τότε... τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια γεγονότα με άλλα πρόσωπα και άλλα σκηνικά...μια παράσταση χιλιοπαιγμένη μια παράσταση με το ίδιο συναίσθημα.... 

τόσα λάθη ξανά και ξανά...
Τόσα όνειρα...τόσες υποσχέσεις...τόσες αποφάσεις που ποτέ δεν πάρθηκαν....

Ήταν μικρή και δεν γνώριζε..τώρα όμως....? 

Δεν υπήρχε δικαιολογία... δεν έπρεπε να αφήσει τόσο χρόνων σκέψεις να χαθούν...

έπρεπε να της υλοποιήσει... Πρέπει να τις υλοποιήσει γιατί ίσως με αυτό τον τρόπο πια μάθει....

......................................

......................................

να ζει τη ζωή......

......................................απλά για εκείνη...........